سعيـد سومرو
پرينءَ جي
پار جهڙو شخص هِڪڙو
(محبت جي ياد ۾ اتاريل هڪ نظم)
ڳٽا ڳوڙهن جي ڳالهين ۾ وڪوڙيل،
ڏسن ڇا جھلملائيندڙ افق ڏي!
نٻل دل چاندنيءَ جي چاريءَ ۾،
تلاشي ٿي اڳوڻيءَ ڪنهن شفق کي.
ڏسن ڇا جھلملائيندڙ افق ڏي!
نٻل دل چاندنيءَ جي چاريءَ ۾،
تلاشي ٿي اڳوڻيءَ ڪنهن شفق کي.
پرينءَ جي پار جھڙو شخص هڪڙو،
لڙي آيو آ يادن جي ڇنن ۾،
حياتيءَ جو چمن بنجر ڪري جنهن،
رکيو شمشان جو منظر منن ۾.
لڙي آيو آ يادن جي ڇنن ۾،
حياتيءَ جو چمن بنجر ڪري جنهن،
رکيو شمشان جو منظر منن ۾.
تمنائن جا سڀ رابيل اجرا،
ورهه جي واٽ تي ڪاري وڳي ۾،
اکين جي بادلن جي بوند برکا،
انهيءَ جي پُور سان نڪتي پکي ۾.
ورهه جي واٽ تي ڪاري وڳي ۾،
اکين جي بادلن جي بوند برکا،
انهيءَ جي پُور سان نڪتي پکي ۾.
اکيون جل ٿل، ڪهاڻي دردَ هاڻِي،
زماني کي نه سمجھائي سگھيون هِن.
پڄاڻا سڪ وارين صحبتن جي،
نه ڄاڻان روح ۾ ڪيڏيون رڙيون هن!
زماني کي نه سمجھائي سگھيون هِن.
پڄاڻا سڪ وارين صحبتن جي،
نه ڄاڻان روح ۾ ڪيڏيون رڙيون هن!
اندر ۾ ڪربلا جي شام آهي،
ڍَلي ڀي جا ڍَلي ناهي اڃا من!
رڳو ئي بس وجودي آ وڇوڙو،
تصور ۾ ته هو گڏ آ سدا من!
ڍَلي ڀي جا ڍَلي ناهي اڃا من!
رڳو ئي بس وجودي آ وڇوڙو،
تصور ۾ ته هو گڏ آ سدا من!
دلين جي ديس جي دلڪش گھٽين ۾،
اڳي جان ٻانهن لوڏيندو ئي رهندو.
گرم ڳالهين سان سگريٽن جا دونهان،
حَسين مُرڪن جان هُو ڏيندو ئي رهندو.
No comments:
Post a Comment